καημένα χέλια

το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από μάθημα της σχολής, και έπεσε τώρα στις εξετάσεις...

"το χέλι αναπαράγεται μόνο μια φορά, στη θάλασσα των Σαργασσών (είναι κάπου κοντά στο τρίγωνο των Βερμούδων και πάνε όλα τα χέλια εκεί γουάου). Όταν αποκτήσει ασημί χρώμα (ασημόχελο), είναι ένδειξη ότι έχει φτάσει στη γεννητική ωριμότητα και αρχίζει την κάθοδο του προς τη θάλασσα (μα καλά που έμενε στα βουνά;). ....Κατά το τέλος του φθινοπώρου, σε βράδια χωρίς φεγγάρι (την Ελλάδα πάει να πάρει βρε το φουκαρά..) και με καταιγίδα (το ψιλόβροχο δεν του κάνει φαίνεται), το ασημόχελο κατευθύνεται προς τη θάλασσας, τη διασχίζει κολυμπώντας σε μεγάλα βάθη, περνάει τον Ατλαντικό και φτάνει στην τροπική περιοχή της θάλασσας των Σαργασσών. Η μέγιστη απόσταση που μπορεί να καλύψει σε μια ημέρα ανέρχεται στα 60 km. ... Εκεί αναπαράγεται σε βάθος περίπου 400 μέτρων και σε θερμοκρασία 17 C. Τα ώριμα άτομα μετά την αναπαραγωγή πεθαίνουν. Οι προνύμφες, οι λεπτοκέφαλοι μεταναστεύουν πάλι πίσω προς τις ευρωπαϊκές ακτές..."
σε ένα άλλο σημείο, γιατί είναι και πολύ gourmet ο συγγραφευς: "τα χέλια έχουν καλό κρέας, ιδίως το ασημόχελο. Τα ενήλικα τρώγονται ψητά στη σχάρα ή μαγειρευτά λεμονάτα ή καπνιστά, ενώ ο γόνος, ο οποίος ψαρεύεται στις εκβολές κατά την άνοδο του στους ποταμούς, γίνεται εξαιρετικός τηγανιτός (και σου είπα πρόσεχε τη χοληστερίνη γέρος άνθρωπος δεν με ακούς) με σάλτσα ή κρασάτος..." τα μυστικά της Βέφας, το είδαμε και αυτό!