τι μαθαίνει κανείς φτιάχνοντας παστίτσιο!

Μ' έπιασε και εμένα η προκοπή μου και είπα να μαγειρέψω κάτι special σήμερα που είχα χρόνο και διάθεση. Κάτι απλό, σύντομο, που δε θα αφήσει την κουζίνα μου σαν τη Βασόρα μετά την επέλαση των Αμερικανών και θα αφήσει τους καλεσμένους μου με ανοιχτό το στόμα. Η επιλογή του φαγητού ήταν εύκολη, η εκτέλεση όμως believe me δεν ήταν. Και το όνομα αυτού: παστίτσιο!

Επειδή είχα αρκετές διαφορετικές συνταγές για το παστίτσιο, είπα τελικά να ακολουθήσω το τσακαλίσιο ένστικτό μου και ορκίστηκα στο Ρα πως ό,τι και να έβγαινε στο τέλος, εγώ θα το έτρωγα με όρεξη (ας μην με έκοβε η πείνα και θα 'βλεπες που θα ήταν το παστίτσιο τώρα). Αφού πήγα στην αγορά και συγκέντρωσα τα υλικά, πάλι παζάρια με τους εμπόρους, πάλι μπήκε η άμμος της ερήμου στα σανδάλια μου, γύρισα φορτωμένος σαν την καμήλα (δεν έχουμε γαϊδούρια εδώ) στην πυραμίδα μου, σήκωσα τα μανίκια μου και ξεκίνησα την προετοιμασία. Μισό κιλό μοσχαρίσιος κιμάς (ας με συγχωρήσει η θεά αγελάδα του ουρανού Mehet-Weret), μακαρόνια Νο 2, έτοιμη μπεσαμέλ σε σκόνη (πιστέψατε ότι θα την έφτιαχνα μόνος;;;), τυρί φέτα, βούτυρο, γάλα και 3 croissants (αυτά τα τρως αν δεν πετύχει το παστίτσιο). Δεν θα επιμείνω στη συνταγή, ακολούθησα τη συμβουλή της Hathor να βάλω στα μακαρόνια ένα αυγό χτυπημένο με φέτα, θα μείνω όμως στα πράγματα που μαθαίνει κανείς φτιάχνοντας το παστίτσιο:
α) αν δεν έχεις 4 χέρια σαν τον Βισνού, καλό είναι να μην δοκιμάσεις τη συνταγή

β) η μπεσαμέλ ακόμα και η έτοιμη σε σκόνη, υπάρχει κίνδυνος να σου "κόψει"

γ) δεν σηκώνουμε ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ το τηλέφωνο όταν έχουμε κάτι και βράζει (ναι ο κιμάς γίνεται πολύ πιο γρήγορα απ' όσο φαντάζεσαι ακαμάτη blogger)

δ) πρέπει να ξέρεις με ποια σειρά φτιάχνεις καθετί, γιατί αλλιώς θα καταλήξεις σαν κ εμένα να χτυπάς τη μπεσαμέλ με το ένα χέρι, να αλείφεις το βούτυρο στο ταψί με το πόδι, με το άλλο χέρι να στρώνεις τα μακαρόνια και με την μουσούδα σου να προσπαθείς να αδειάσεις τον κιμά. πίστεψέ με δεν θες να με δεις να τα κάνω όλα αυτά

ε) μόλις βάλεις το ταψί στο φούρνο ετοιμάσου για το σοκ με τα άπλυτα πιρούνια, σπάτουλες, σύρμα χτυπήματος, κατσαρολικά, μπολάκια που έχει πετάξει εδώ και εκεί

ουφ τελικά το αποτέλεσμα ήταν κάπως έτσι:
Κάλεσα και τη θεά λιονταρίνα Sekhmet να έρθει για φαγητό και δεν έμεινε μακαρόνι όρθιο. Γλύφαμε στο τέλος ο ένας τη μουσούδα του άλλου...

ps. Ο strahd ήταν ο τυχερός που μου ευχήθηκε, καθώς μιλούσαμε την ώρα που ψηνόταν το φαγητό, έπρεπε να σε είχα να σε κεράσω.